Bugün büyük gündü. Hayır, hayır. Buluşma günü değil, MusicBank diye bir şeye çıkacaklarmış galiba. Donghae adeta kolumdan tutup zorla beni de götürdü. Kalabalıktan nefes alamazken ne izlememi bekliyordu bu acaba?
Herkes deli gibi çığlık atarken benim ortada kazık gibi dikilmem tabi ki sinir bozucuydu ama neden çığlık attıklarını anlayamıyordum. Saatlerce orada dikilip, şovun bitmesini beklemekten başka yapacak bir şeyim yoktu. Bizimkiler de zaten en son çıkmışlardı. İki şarkı söylediler. Pardon. Tek kelimesini bile anlamadığım iki şarkı söylediler. İlk kez onları canlı izliyordum ve daha önce fark etmediğim bir şey fark ettim. Heechul oppa şarkı söylerken çok havalı oluyordu. İlk şarkı boyunca gözümü alamadım desem yalan olmazdı. ve bir de şu vardı ki Eunhyuk Oppa gerçekten dans tanrısı olabilirdi. dans etmek bir erkeğe nasıl böyle yakışabilirdi ki? izlerken resmen nefesim kesilmişti. bunlar ilk şarkı boyunca hissettiklerimdi. ikinci şarkı… Kahkaha atasım geldiyse de yanımda kendinden geçercesine bağıran kızların yanında yapamadım…

Şov bitince bana vermiş oldukları kartla arka tarafa gidip fanmeeting odalarına girdim. tabi yanımda iki tane çılgın fanla beraber. Aralarında kapıyı kim açacak diye tartışrlarken ben laps diye açıp girince mecburen ardımdan geldiler. beni gören Eunhyuk Oppa yanımıza gelip selam verdiğinde kızlar galiba nefessiz kalmıştı. tabi benim de nefesim kesilmedi desem yalan olurdu ama en azından 10 saniye kadar durduktan sonra "ayyy" diye bağrışmamıştım onlar gibi. Eunhyuk Oppa'nın üzerine cuk oturup tüm karın kaslarını gözler önüne seren tişörte bakmamaya çalışırken odadaki tanımadığım yüzü farkettim. Kaşlarımı çatarak bakarken kızlar "prince menajer de burada!!" diye fısıldadılar. Prince Menajer dedikleri o muydu? adının hakkını veriyordu. ben saf bir şekilde girişte dikilirken kızlar bizimkilerin yanına gidip fotoğraf çekip, muhabbet etmeye başlamışlardı ama ben hala menajerle bakışıyordum. yanında duran Leeteuk'a bir şeyler sorduktan sonra bana bakmaya devam etti. gerginlikten ölecek gibi hissediyorken birisi omuzlarımdan ittirerek ortalarına götürdüğünde Donghae “eee? Nasıldık?” diye sordu hevesle. Yüzüne bakıp yorum yapmak istemiyordum ama daha önce içimde kalan kahkahamı tutamayıp gülmeye başladım. Her ne kadar durmak istediysem de yapamıyordum. Dakikalarca kahkaha attıktan sonra cevabımı duymak istemediklerine emindim ama yine de cevap verdim.
“eğlenceliydi” dedikten sonra Heechul oppaya döndüm ve “oppa, çok havalıydın. Seni ilk orda görseydim sanırım aşık olurdum” diye eklediğimde Donghae içmekte olduğu suyu sırtıma püskürttü. Ona ters bir bakış atıp diğerlerine gülümsedim. Eunhyuk Oppa’ya dans tanrısı olduğunu söylemek istiyordum ama o iki fan yakasına yapışmıştı. Kaşlarımı çatıp Donghae’ye döndüğümde kızlar izin isteyip odadan çıkarken benden de gitmemi istediklerini anlamıştım. sessizce selam verip odadan çıkarken Donghae bana sarıldı ve sessizce "direk eve git" diye fısıldadı. sanki gidebileceğim başka bir yer varmış gibi... beni bıraktığında odanın kapısında ergenlik çağında gibi görünen birisi duruyordu. tanıdık yüzü vardı ama kimdi bu?
"Henry! geldin mi?"
kapıda dikilen çocuk, adı Henry olan, kocaman bir gülümsemeyle bakarken ben felç geçirmiş gibi dikilmekle meşguldüm. nasıl bu kadar... anlatılamaz yaşanır dedikleri şeydi bu. hala heykel gibi dikilmekte olan bana baktığında göz göze geldik. nefessiz mi kalmıştım sanki? elini kaldırıp "hi!" dedi. bana mı demişti? elimi zorlukla kaldırıp kendimi gösterdim. gülerek yanıma geldi ve sarıldı. Donghae uyarı mahiyetinde öksürürken Henry kulağıma "seni eve götürücem, beni bekle kapıda" dedi.
benden ayrılıp farkedilemeyecek şekilde beni kapıya doğru ittirirken odadakilere performans hakkında bir şeyler söyledi. Kapıyı arkamdan kapattığımda şok geçirmiştim. O kimdi? ayaklarımı sürüyerek dışarı çıktım ve kapıda beklemeye başladım. bekle demişti sonuçta.
10 dakika sonra ağrıdan zonklayan ayaklarıma dayanamayarak yoldan bir taksi çevirmeye karar vermiştim. bu saatte ayakta durma ihtimalim olan hiçbir şey yapmak istemiyordum. taksi için bakınırken telefonum çaldı.
"efendim abi?"
"eve seni Henry götürecek. yolun karşısındaki taksideymiş. dikkatli git"
"tamam"
yolun karşısındaki taksiye doğru ilerledim. Gerçekten de takside beni bekliyordu. yavaşça arka koltukta yanına oturdum.
"selam ben Henry" dedi şeker tadı bırakan sesiyle. ağzımı zorlukla oynatarak "Mine" dedim. duyduğunu bile zannetmiyordum ama "biliyorum, hyung bahsetti" dedi. kim olduğumu biliyor muydu yani? "aynısın" diye ekledi. kafamı öne arkaya sallamakla yetindim. bu cümleyi çok duymuştum. yol boyunca sessiz bir şekilde oturdum. ne konuşacaktım ki? ne anlatabilirdim? aslında sormak istediğim bir sürü şey vardı. mesela o kimdi?
"kim olduğumu sormadın?" dedi birdenbire. düşüncelerimi mi duyuyordu bu? ve neden İngilizce konuşmuştu? Gözlerimi belerterek bakarken cevap veremedim. "ben de gruptayım. Yabancı değilim yani" dedi. Kafamı sallarken "yabancı olsan abim burada olmama izin vermezdi zaten. tuhaf bir koruyuculuğu var" dedim ingilizce. Korece'dense İngilizce daha kolaydı benim için. gülerek yüzüme baktığında içimden lavların aktığını hissettim.
"böylesi daha iyi. inan bana"
neden böyle bir cümle kurdu bilmiyordum çünkü yorgunluktan bastıran uykum yüzünden hiçbir şey düşünemiyordum. nedenini sorgulamak aklıma gelmemişti. esneyerek kafamı arkaya yasladığımda eve gitmemize çok olduğunu umud etsem de beni dürtmesine uyandığımda sanki daha gözlerimi yeni kapatmış gibi hissediyordum. zorlukla araladığım gözlerimle bakınırken "geldik" dedi. arabadan inmeden önce ben şapkamı ve gözlüklerimi taktım. artık yanımda onlardan biri varken böyle gezmeye alışmıştım. nedenini anlamasam da böyle olmasını istiyorlardı ve benim buna saygım vardı. kafama kapattığım şapkamı sonuna kadar çekip hızlı adımlarla önden binaya girdim ve giriş imzamı atıp eve çıktım. Henry'nin burada mı yoksa üst katta mı kalacağı konusunda bir fikrim yoktu. diğerlerinin ne zaman döneceğini de bilmiyordum. tek bildiğim yorgunluktan sızmak üzere olduğumdu. ve içeri adım atar atmaz koltukta sızıp kalmıştım.
*****

yemyeşil bir çayır... beyazlar içinde birisi... Güneş ışıkları yüzünden yüzünü seçemiyorum... ama nedense kalbim küt küt atıyor... uzaktan birisinin adımı söylediğini duyuyorum... ve sonra birisi beni sarsmaya başlıyor...
Gözlerimi açtığımda tepemde dikilen Eunhyuk Oppa’ya bakakaldım. saat kaçtı acaba? hava hala aydınlanmamış olduğuna göre uyuyalı çok olmamıştı.
"yatağında uyu Mine. Burada boynun tutulur"
omuz silkip arkamı döndüm ve uyumaya devam ettim ama yine omzumu sarsmaya başladı. bir süre aldırmadım ve o da zaten durdu. sonra birdenbire kendimi birisinin kollarında bulduğumda Kyuhyun’un yüzü dibimde duruyordu.
"hyung dürtmekle kalkmaz o" dedi ve yarı uykulu halde kollarına tutunan beni odama götürdü. yatağıma bırakırken "biraz kilo al, kemiklerin sayılıyor" dedi ve sessizce çıktı odadan.
bunun bir rüya olduğunu düşünüyordum. en azından sabah uyanana kadar... gözlerimi odamda açtığımda rüya olmadığını anlamam 10 dakikamı almıştı. dün beni Kyuhyun odama kucağında taşımıştı! hani burada yakınlaşma olmazdı! Donghae öyle demişti!
yüzümü yıkayıp salona gittiğimde koltukta birisi yatıyordu. kahverengi Amerikan traşı saçları... Henry!! Allah’ım!! Mutfaktan gelen seslerle transtan çıkıp mutfağa gittim. Kyuhyun? ne oluyordu burada? kaç aydır uyuyordum ben? sanki sezonluk dizinin 5 bölümünü kaçırmışım gibi hissediyordum.
"Günaydın oppa"
kafasını kaldırıp yüzüme dik dik baktı. evet, bana da günaydın. yine ne yapmıştım da böyle bakıyordu acaba?
"oppa?"
"hmm... sana da günaydın... kahve?"
kafamı iki yana sallayıp, bi ton para vererek aldığım siyah çaydan hazırlamaya başladım. acaba neden böyleydi? fark etmeden bir şey mi yapmıştım?
"acaba bu kez ne yaptım? ayy, kafam uykusuzluktan sarhoş gibi..." diye Türkçe sayıklanırken o çoktan mutfaktan çıkmıştı. çayı demlenmeye bırakıp arkasından gittim ve tam odasına girerken onu durdurdum.
"oppa? bir şey mi oldu? yani bir şey mi yaptım fark etmeden?"
yüzüme büyük bi kayıtsızlıkla bakıp “neden sen bir şey yapmış olasın ki?" diye sordu. Aslında haklıydı. ben neden üzerime alınmıştım ki? morali başka bir şeye bozulmuş olabilirdi yani.
"benim yüzümden değil yani? peki..."
omuz silkip odasına girdiğinde arkamdan tuhaf bir ses duydum. ahh, adı neydi? şu radyo programı falan var... Ryeowook? sabahın köründe ne arıyordu burada acaba?
sabah şekeri tadında gülümsemesine karşılık "Günaydın" dedim sessizce. aynı şekilde cevap verip bir şeyler mırıldanarak Eunhyuk Oppa’nın odasına gitti. bugün herkeste bir tuhaflık vardı.
"acaba ben dün içtim de hatırlamıyor muyum? ama ben içmem ki..."
kafama inen darbeyle kendi kendime konuşmayı bıraktım. Gerçekten bu sabah herkes bir tuhaftı.
Sungmin oppa "ne konuşuyorsun kendi kendine?" diye sordu gülerek. Kafamı iki yana sallayıp "delirdiğimden konuşuyorum..." dediğimde kaşlarını çatıp "neden delirdin?" dedi.
"bu sabah herkes bir tuhaf davranıyor. önce Kyuhyun, sonra Ryeowook şimdi sen... bir de salonun ortasında yatan Henry var tabi..."
hımlayarak mutfağa gitti ve "çayından içebilir miyim?" diye bağırdı. konu değiştirmek için güzel taktik ama yemem ben bunları. Arkasından mutfağa gittim ve kapıya yaslanarak en sert bakışımı takındım. yüzüme gülerek baktı ve "ne? bilmiyorum dertlerini. gerçekten." dedi.
"oppa ufak at. hiçbir şey bilmeyen tek insan benim bu evde. hadi amaa... anlat. LÜTFEN!!"
kafasını iki yana sallayıp iki fincan çayla beraber mutfaktan çıktı. Arkasından gittim. önden Kyuhyun'un odasına girdi. ben tabi kapıda yusuf yusuf oldum birden. adım atamıyordum. o ilk zamanlardaki rahatlığım resmen buhar olmuştu. Sungmin’in bakışıyla içeri girdim ben de. elime fincanımı tutuşturdu ve Kyuhyun’a dönüp "işkence etmeyi bırak da söyle dedini kıza" diyip gitti. Arkasından kapanan kapıya bakakaldım önce, sonra tırsarak Kyuhyun’a baktım ve konuşmasını bekledim. uzun süre yüzüme dik dik baktı.
"o yabancıyla işler nasıl?"
"i- iyi... Aslında iki gün içinde buluşmayı planlıyorduk..."
"peki Henry?"
"nasıl yani? ne olmuş Henry'e?"
"dünden beri gözün ondan başkasını görmüyor da... ondan sordum..."
Henry... bunu nasıl açıklayabilirdim ki? Henry benim için öyle birisi değildi. sanki onu tanıyormuşum gibi hissediyordum. omuz silktim ve konuyu değiştirdim.
"sen neden bunu merak ettin? sonuçta abim onunla eve gelmemin bir sakıncası olmadığını düşünüyor..."
ifadesiz yüzü değişmedi ve omuz silkip odadan çıktı. Anlamıyordum. hem de hiç. Bunun benimle derdi neydi!? bir sıcak bir soğuk... bir bakıyorum arkadaşım gibi, bir bakıyorum düşman... Arkasından uzun süre kapıya bakakalmış olmalıydım ki Sungmin Oppa çekinerek kafasını içeri uzattığında kendimi bir filmden çıkmış gibi hissettim.
"Mine? ımm..."
"gerçekten onun derdi ne? neden bana böyle davranıyor?"
Sungmin Oppa şaşkınlıkla gözlerini belertip "anlaşılan söylememiş" dedi. Neyi söylememiş peki?! Kafamı iki yana sallayıp odadan çıktım ve açlıktan guruldayan midemi susturmak ve bir bardak daha çay almak için mutfağa gittim. Ryeowook Oppa ve Eunhyuk Oppa mutfakta şu içinde tuhaf yeşil şeylerin olduğu çorbadan alıyorlardı. çekinerek yanlarına gidip çay aldım ve kendime özel aldığım tatlı ekmekten bir tabağa koydum.
"yüzün solgun görünüyor... sanki günlerdir şarkı söyleyen senmişsin gibi"
kafamı kaldırıp deminki cümleyi kuran Ryeo Oppa’ya baktım. zoraki bir gülümsemeyle kafamı iki yana salladım.
"fiziksel olarak değil de beynim yorgun galiba... bu arada Eunhyuk Oppa. dün sahnede gerçekten ama gerçekten dans tanrısı gibiydin! dans etmek başka kimseye böyle yakışamaz!"
Eunhyuk Oppa gözlerini belertirken hafiften kızarıyordu. hem yetenekli hem doğal hem utangaç. gel de ısırma!
ben Eunhyuk Oppa’yı izleyip kendimden geçmek üzereyken birisi arkamdan boynuma sarıldığında Donghae olduğunu düşündüm. bu evde bana öyle sarılan tek insan o çünkü. ama kafamı çevirdiğimde "hi Minah!!" diye neşeyle şakıyan Henry kolunu boynumdan çekmek yerine daha da sıktı. onu ittirip "benim adım Mine!" diye bağırdım. şu isimden gerçekten nefret ediyordum. duydukça beynimde fırtına kopuyordu sanki. vücudum titremeye başlıyordu bazen. bağırdığımda Henry şaşkınlıkla bakakaldı ve "be... ben... hatırlamıyor musun?" diye kekeledi.
"neyi?"
"beni?"
"dünkü çocuksun. beni eve getirdin falan. başka ne hatırlamam gerekiyor?"
"ahh..."
ah mı? yoksa... yok canım daha neler... neyse ne. yemeğe odaklan Mine. düşünmezsen önemi kalmaz ve sen söylemezsen kimse anlamaz çocukluğunu hatırlamadığını. nereden bilebilirler ki hatırladığın ilk anının 9 yaşına ait olduğunu... yemek ye Mine. umursama ve ye.

******

tüm o konser şeyleri o kadar yoğundu ki haftalardır eve neredeyse hiç uğramıyorlardı ve bu durum beni Cho Ara ile takılmaya mecbur bırakıyordu. evet. benim de kendimden güzel kızlarla takılmak konusunda sorunlarım vardı. Özellikle de bu kişinin kardeşi bana tuhaf davranıyorsa, daha bi sorunlu oluyordum. mesela her hareketine surat asmak, geldiğine pişman edecek kadar sessiz kalmak, evden burnunu bile dışarı çıkarmamakla başlayan şeyler gibi... ileri safhaları bilmek istemezsiniz. bir keresinde karşımdaki o kadar sinirlenmişti ki neredeyse dayak yiyecektim. bu kez tabi ki o kadar ileri gitmeyecektim ama en azından bir daha gelmemesini sağlayacak kadar baskı yapsam yeterdi. en azından ben öyle düşünüyordum.
Ara eve geldiğinde tembelliğimin zirvesindeydim. iki gündür kanepeden sadece temel ihtiyaçlarım için kalkıyordum ki bu duş almayı içermiyordu. sıcak hava etkisiyle beraber masadaki kirlilik muhteşem görünüyordu. ben bile kendimden tiksinmişken Ara yanıma gelip beni zorla banyoya soktu. çıktığımdaysa ev kısmen toparlanmış ve normal dağınıklığına gelmişti. banyodan çıktığımı görünce gözlerini devirdi.
"beni böyle şeylerle başından savamazsın Mine. abine seninle ilgileneceğime söz verdim ve ben bir söz verdiysem tutarım. her neyse. ne yapmak istersin bugün. ah! biraz tarihi mekan gezelim mi? Kyu'nun makinesini alıp çılgın fotolar çekebiliriz. hadi!"
ya ya. Kyu’nun makinesi ve çılgın fotolar ve ben. Muhteşem olurdu. poflayarak kanepeye çöktüm.
“canım hiç istemiyor. Aslında ben çok sıkıldım. işe yaramak istiyorum. boş boş gezmek ve Donghae’nin parasını yemek değil. bunun için bir önerin varsa zevkle dinlerim ama yoksa lütfen benimle vaktini harcama"
kafasını sallarken yüzüme sanki dünyanın en muhteşem fikrini bulmuş gibi bakıyordu.
"Aslında bir fikrim var!"